Za(wstyd)zenie

Czuję gorąco. Pnie się po karku.
Krew buntuje się przeciw milczeniu.
Twarz – ciasne płótno – czerwienieje,
kiedy oczy uciekają w bok, w dół,
gdziekolwiek byle nie przed siebie.
.
Dłonie nieporęcznie ściskają mankiety,
szukają ratunku w krawędziach tkanin.
Serce dudni nieregularnie, jak bęben
uderzany przez niezdarne dziecko.
.
Oddech zwęża się, urywa,
ledwo znajduje miejsce w klatce piersiowej,
kiedy myśli, chaotyczne i szorstkie,
ciągną człowieka za język.
.
Lecz on zastyga. Zapomniał
czym jest dźwięk, co to słowo.
.
W tym wszystkim czai się pragnienie –
zniknąć, rozpuścić się w powietrzu,
by nie czuć już spojrzeń,
które ranią, choć są tak kruche.
.
Staję się więźniem we własnym ciele
.