Chowasz się w cieniu swojego istnienia
Za kotarą mroku
Światło słońca widzisz
Lecz boisz się podejść
Może ogrzeje
A może poparzy
Spoglądasz w lustro
Wyglądasz normalnie
Nie widzisz w odbiciu lęków ani fobii
Przyrzekasz sobie
Pokonam niepewność
I pójdę przez życie
Wychodzisz z domu
Lecz już pierwsze kroki
Kierujesz nieśmiało- lepiej się wycofać
Niepewność sprawia że życie smakujesz
Jak przez szybę lody
Niepewność to zmora
Co zżera od środka
Psychicznie dołuje
I podcina skrzydła
I nie będzie kluczem co otworzy bramy
Do pełni szczęścia
