warsztaty: #deszcz_cp

Chmura Walencja bardzo się spieszyła na Międzyprzestrzenne Posiedzenie Chmur i Obłoków. Żeby nie wywołać przedwczesnej burzy wolała się nie spóźnić. Nie było to jednak wcale takie proste, no bo z kim zostawi swoje maleńkie Kropelki? Regulamin posiedzenia mówił wyraźnie... Nie wolno zabierać ze sobą dzieci! Lecz jak tu zostawić taką niesforną gromadkę samą? Walencja nachmurzyła się w obliczu takiego zmartwienia gdyż problem zdawał się być dość spory. Bardzo zazdrościła Słońcu, które umiało poskromić swoje Promyczki i zawsze znajdowało niańkę dla nich. Albo taki Księżyc... Ten nie miał problemu z Gwiazdkami, bo sąsiadki Chmury, zawsze chętnie tuliły je w swych ramionach.
.
Całkiem inaczej sprawa miała się z jej Kropelkami. Bardzo się o nie bała! Nikt nie chciał się nimi zająć w czasie jej nieobecności, a one przecież, ani na chwilę nie mogły zostać same, bo zaraz wszczynały między sobą kłótnie i przepychanki kończące się upadkiem na Ziemię. Wbrew wszystkiemu, Walencja nie tyle martwiła się o te najmniejsze, które bojaźliwie opadają mżawką i można je sprowadzić z powrotem, ile tymi większymi. Te tylko patrzą aby wyrwać się spod kontroli matki i spotkać z tym szaławiłą Wiatrem - ojcem, który notorycznie nie ma dla nich czasu, bo ciągle gdzieś go nosi i ze swoimi dziećmi spotyka się jedynie przelotnie. Nicpoń, wymyśla im wtedy durne zabawy, na przykład zamieniając je w kryształki lodu, a gdy te cieszą się nie wiadomo z czego, ojciec nie patrząc na ich bezpieczeństwo, lekkomyślnie zdmuchuje je w stronę ciepełka by topniały i spadały na Ziemię, w tym momencie już nie Kropelkami, ale rzęsistym Deszczem.
.
Wracają potem "parami", odmienione i w ogóle już nie słuchają matki. No cóż... Nic na to nie poradzę. Życie jest jak mgła, a dzieci dorastają i odchodzą - westchnęła Walencja. Chmurnie choć z czułością spojrzała w stronę figlujących latorośli w duchu powierzając je opiece matki Natury i po cichu by nie zauważyły jej nieobecności, wymknęła się na posiedzenie.
_____